چشمان تو آیینم... وقتی که دنیا آمدم، روز نخستینم در گوش من خواندند: «چشمان تو آیینم» بعدش به نامت دل سپردم، راه و رسمم شد اینکه خیالت می‌برد آنسوی پرچینم بعدش که شعر آمد سراغم جور دیگر شد مِهر و مرامت شد تمام هستی و دینم یک آدم مطرود یا یک شاعر خسته وقتی محرم می‌شود یعنی کدامینم؟ غرق گناهم بی تو اما غرق خواهم شد اما به روز بخششت بسیار خوش‌بینم وقتی که خونین می‌شود چشمان من از اشک جز پرچم سرخ شما چیزی نمی‌بینم روز نخستم با تو برپا شد که می‌دانی میمیرم و امکان ندارد بی تو بنشینم!