آن یکی بدون دست

دیگری بدون پا

این یکی بدون دست و پا

سینه‌اش مماس بر زمین

پیکر نحیف خویش را کشان کشان

روی بازوانِ بی‌ادامه‌اش

-این اذانِ بی‌اقامه‌اش-

سوی وعده‌گاه می‌برد

تُندبادهای بومی عراق

روبه‌روی این حقیقتِ خلاصه

خاکسار می‌شوند