هوا ابری و غمگین بود انگار                  زمین بی تاب و سنگین بود انگار

در آن روزی که عالم واژگون بود            نگاه آسمان دریای خون بود

حسین ابن علی با همرهانش                 کنار کودکان و پیروانش

در باغ شهادت را گشودند                     به سوی کعبه دل ، رو نمودند

علی اکبر، رقیه ، قاسم ، عباس               شکفتند عاشقانه در دل یاس

کبوتر های عاشق تشنه بودند               برای وصل ایزد پرگشودند

چه شیدا سوی حق  پرواز کردند          نماز عشق را آغاز کردند

سر مولا حسینم را بریدند                   گلی از شاخه صدیقه چیدند

چه زیبا ذکر گفتی بر سر نی                تو نوشیدی زجام کربلا می