شعر اول بیراهه رفته است هرآن کس که بی شماست راهی که می رسد به خدا راه کربلاست موکب به موکب آتش عشق است شعله ور جاده دوباره چشم به راه پیاده هاست ظاهر نگر نباش! همین استکان چای زیباترین تجلی یک عشق بی ریاست عمری شنیده ایم از این خاک از این دیار این نخل هابه برکه ی چشمانم آشناست دیدم فرات را،دلم ازغصه آب شد دیدم ...که در تمام تنم آتشی بپاست «لبیک یاحسین»چه شوری است در عراق «لبیک یاحسین» حزین است و دلگشاست «لبیک یاحسین»رجز مویه ی نی است در بین دشت نغمه عشاق نینواست همپای اشک می ترکد بغض آبله بر روی خاک ردی از این ماجری بجاست ناکام نیست آنکه تو رادید یاحسین! حتی در عنفوان جوانی اگر بناست... ### در جاده ی شمال رفیقم چه خوب گفت: شیرین ترین سفر، سفر کربلاست،نه؟ شعر دوم خراب باده عشقم اگر این گونه ویرانم نمی بینی مگر آواره کوه و بیابانم نگاهم رابه پرواز کبوترها که می دوزم دلم پر می کشد حس می کنم در کنج ایوانم به رسم آیه «فاخلع*» پیاده راه افتادم در این شور حسینی محو در آیات قرآنم میان راه دیدم کودکی با خواهش و اصرار کمی خرما به دست این و آن می داد ای جانم چه خونی ریخت در صحرا که بعد از سالیان سال کماکان قلب صحرا می تپد مبهوت می مانم در این دریای جمعیت در این امواج خوشحالم که قدر یک سلام ساده در صحن تو مهمانم نگاه ابر را شاهد گرفتم آسمان راهم ببینند اینکه من در محضر خورشید بارانم بسوزان خاطرات زرد من را بانسیمی سرد که مهمان تو در سرمای فصل برگ ریزانم من از او بی خبر هستم ولی اینجاست می دانم کنار یوسف زهرا زیارت نامه می خوانم از ایران تا نجف تا کربلا تا کاظمین و بعد ... غم سرداب در دل دارم و راهی ایرانم بناکردم بسازم بار دیگر خویش را از نو به یاد بارگاه سامرا ویران ویرانم * اشاره به آیه 12 طه «انی انا ربک فاخلع نعلیک انک بالواد المقدس طوی»