به اربعین همه خونگریه های دشت و کویرم

کجاست قلب صبوری که گم شده ست مسیرم

چو قطره ای که به دریا چو گرد در شب صحرا

بعید نیست اگر در میان راه بمیرم

پیاده آمده ام کربلا که با تو بگویم

فدای قافله ی اشک کودکان اسیرم

چه سفره ها که بینداخت قدر دار و ندارش

به راه ،پیرزنی که نگفت هیچ فقیرم

به شوق کفش مرا واکس زد که فرق ندارد

چه از ضریح و چه از زائرش غبار بگیرم

دعایی ام که ندیده به عمر رنگ اجابت

نمانده غیر رسیدن به زیر قُبّه گزیرم