غریبه‌ای. زبانت را حتی نمی‌فهمند؛ اما دوستت دارند. از خودشان و اهل‌وعیالشان بیشتر. این ناشناخته دوست داشته شدن‌ها، این با همه‌ی گیر و گورها عزیز بودن‌ها، این بالباس‌های خاکی و چروک نشستن بر سر سفره‌های چند متری مهمان‌نواز، مرا از دنیایی که همه‌چیزش شرطی است بیزار کرده. هرچقدر هم دوروبرم را شلوغ کنم، یکی هست که یادم بیاورد از کربلا به دنیا برگشته‌ام. وقتی بدانی یکجایی، یک‌زمانی، در دنیا هست که تو را فقط به خاطر اینکه در آن زمان آنجایی دوست دارند، کارَت تمام است و دیگر هیچ جا،جای تو نیست.