نینوای عشق

قلب روانه می شود، در رهِ نینوای عشق

تا که شنیده گوشِ جان، از لبِ نی نوای عشق

عشق به راه نینوا، تا چو نسیم می رود

دل چو غبار می شود، همقدمِ هوای عشق

خیمه زند به دشتِ دل، قافله دارِ نوبهار

مردمِ دیده لاله شد، از نفسِ صبای عشق

مسلمِ جانِ من شود، تا که حبیبِ حرّیت

مرغِ دلِ غریبِ من، باز شد آشنای عشق

دشتِ دلم پر از تَرک، چشمه ی چشمِ من روان

تا که ز مَشک دستِ خود، آب دهد سقای عشق

سوزِ رباب، چنگ زد، تا که به سازِ جانِ من

«خوشدلِ» گوشه گیر برد، راه به نینوای عشق