دشت از گامهات مجنون بود، دشت بیتاب گامهایت بود
عشق از ردّ پای تو می ریخت، عشق که گردِ ردّپایت بود
آخرین بار نور را دیدی، نور پیشانی تو را بوسید
بعد سیراب کرد جانت را در بهشتی که کربلایت بود
پدرت؛ آفتابِ عالم جان، مادرت؛ ماهِ عالم معنی
وارث هر چه انبیا بودی، نفس عشق در صدایت بود
میزدی دل به قلب هستی و بعد، کربلا شکل می گرفت از تو
کربلا این حماسۀ خلقت، قرن تا قرن مبتلایت بود
تشنه گی با تو راه می آمد، دشت بغض تو را فرو می خورد
آب محتاج به لبانت بود، خاک محتاجِ اعتنایت بود
به وجود تو بسته بود جهان لحظه ای که به مرگ خندیدی
بی نهایت تر از تو را سراغ نداشت زندگی، هر چه بی نهایت بود
سروری داشت از تو نام بهشت، سروری یافت از شجاعت تو...
در دل عاشقان حق زان پس، تا ابد، شرح این روایت بود
آسمان بغض بود و میرفتی، دشت خونِ دلِ تو را می خورد
بر سر و چشم عرشیان می ریخت هیجانی که در دعایت بود
کربلا کعبه گاه عشاق است، انبیا، در طواف نام تواند،
از ازل تا ابد، چنانکه مسیح، زائر مروه و صفایت بود
¤
نسل در نسل عاشقت هستیم، پشت در پشت بی قرار غمت
ما که با غصۀ تو زاده شدیم، قلبهامان که آشنایت بود...
ما گدایان کوی زهراییم، شیعیان حسین فاطمه ایم
با سوالی که در پی اش هستیم، باید اکنون چه سان فدایت بود؟
محو در نام تو شدن یعنی؛ زندگی در بهشت جاویدان
زنده گشتن به جنت رویت، با نوایی که ربنایت بود...