«بوی حسین»

ماه نو سجده کند بر  خم ابروی حسین

                            گل ز بلبـــــل ببُرد چون نگـــرد روی حسین

عاشقان نیک گزیدند ز  دنیــا رخ دوست

                           دو جهــان هیچ نیرزد به یکـــی موی حسین

دید عبّاس به میدان بلا  شه تنهـــاست

                            جان به کف گفت اخا گشت روان سوی حسین

خوش نــوا بلبــل گلــزار نوایی  بشنـــــو

                            زیر شمشیر و سنان نغمه ی یاهوی حسین

آب شرمنده به حسرتکده جاری شد و  رفت

                             می بـــرد باد صبــا سویِ خدا بویِ حسین

جنّت دوســـت فراخ است ملائک  برویـــد

                             تا نبــی خود نگرد سدره ی مینوی حسین

فاطمه همره حیدر به حسین  می گریـــد

                             عرش نالـــد، نگران زینب دلجـــوی حسین

ای «جهاندیده» حسین ماه ولا زینت دَهر

                             غرق خون گشته علی اصغر آهوی حسین