آن سال ها

در ژرفنای آن شب طولانی

می شد صدای ناب اذان را

در سطرهای خیس نگاهت یافت

آیینه ی زلال‌ترین آیات

سرچشمه‌ی لطیف‌ترین اصوات

در واژه‌های روشن و نابت بود

آن روزها طنین سخن‌هایت

بی شک منادی عرفان بود

خونی که از گلوی تو جاری بود

واژه به واژه

 قاری قرآن بود

آن روزها

می‌شد که رازهای رسالت را

می‌شد که شیوه‌های هدایت را

مثل اذان صبح

که رمز سپیده است

در روشنای ظهر نمازت یافت

یا قطره‌های کوچک باران را

یا بر کویر قلب ترک خورده

جاری‌ترین معارف ایمان را

از خشکسالی لب تو  پرسید

حالا که سال‌هاست

خورشید، نور را

از آن سر نشسته به نی مشق می‌کند

هر روز می‌توان

در هر نماز

جای پای تو را دید

هر لحظه می توان

از آفتاب

نام تو را پرسید!