لبخند که میزنی

 افق چشم می گشاید

 و جهان

در مردمک خورشید

روشن می شود

 خانه از حضور نور

دل گرم می شود

 و دیوارها

بر عطوفت ِ کودکانه ات

تکیه می کنند

 که در حریم مِهر

  رویاهای سه ساله ات را

بر زخم های آسمان می نهند

و در امنیت دامان ات

آرام می گیرد سری بُریده ...

آنجا که

غربتِ تو را

 ماه

در گوش خرابه افشا می کند

شب سیاه می پوشد

 و مویه می کند

عزای دختران رسول  را ...

وقتی  لب تشنه

 در میانه ی اندوه

 انگشتان نازک خود را

 بر گونه ی زمان می کشی

عاشورا

نوشته می شود از پیشانی ترک خورده ی هابیل

 تا غروبی که

سرهای بریده را

 به شام می بَرد

 

 و

به حافظه ی ابد می سپارد ...

هر دختری که به دنیا می آید

 شکوفه ای

بر شاخسار بقا

 لبخند می زد

 و عشق

 غمگسار تازه ای می یابد

  اما

تو آن شکوفه ی غمگینی

 که بر رگ های بریده ی درخت خویش

جاری شد

پس نگاهت را

از بی رنگی این همه بهار نگیر

 و سلام های مشتاق را

بی پاسخ نگذار

که دنیا خودش را

به لبخند دختران می آراید...