بیت آخر را بارانی بخوان

این شعر، غزل نمی ماند

وقتی

اشعار سربریده

بدون کفن

به فرات می رسند

تا شاه بیتِ حسین

که تقطیع  می شود

وزن حرم به هم بریزد

ای پیر حرم

هجا های میر علمدار

جدا افتاده اند

تا به علقمه که میرسی

شعری سپید را برای خدا بخوانی

غزلی

که دست ندارد

خیمه ها را سرپا...

بیت ها را جمع می کنی

و همین که

به خاک می سپاری

بزرگترین  شاعر جهان

کنار فرات متولد می شود

حالا

هزار و چهارصد سال است

دسته دسته

کلمات مبهم را

به حرم می آورند

تا شعرهای تازه

کنار ضریح عباس سروده شوند