غروب که می شود

صدای مادررامی شنوم

ازپشت خیمه ها

چقدرسوختن این خیمه ها

شبیه آن درهمیشگی است

غروب که می شود

صدای پدررامی شنوم

ازچاه

ازدرون خاطراتی که نابرادران

غدیررازندانی کرده اند

غروب که می شود

همه ی نگاه این بیابان

باهمه ی چشم های فرشته ها وپیامبران

همراه من است

انگارسخت ترین غروب تاریخ را

باتنهایی زینب

سپری می کنم

غروب که می شود

مشعل هاروشن می شوند

تاریکی این دشت را

سربرادران من

برفرازنیزه هاروشن کرده اند