یک نفر در آسمان آویخت دستانی بزرگ

و از سر انگشتان خود انگیخت طوفانی بزرگ

مردی از گهواره بر میخواست در ظهر عطش

از نگاه شیری اش می ریخت ایمانی بزرگ

عابدی در خیمه های سوخته،گر می گرفت

در جبینش موج می زد نور عرفانی بزرگ

افتابی در خرابه نیمه شب پایان گرفت

ردپایش در دل ایینه پایانی بزرگ

دشمن بیچاره کی فهمید زینب عاقبت

می زند آتش به کاخ سبز حیوانی بزرگ

کربلا جاریست در اینده خورشید و باز

در گلوی زخمی اش دارد نیستانی بزرگ

مردم کوچک فراوانند یا مهدی بیا

پیش پایت تا بروید باز مردانی بزرگ.