بدی می ترسد از ذکر ابالفضل
فرات عاشقی در سینه ی ماست
همین شور و شعور اربعینی
امید وعده ی آدینه ی ماست

تمام جاده بوی عرش می داد
قدم ها ضربه می زد بر سیاهی
اگر وهابیت سوزانده دل را
وجودش را بسوزانم به آهی

به تار چادر خاکی قسم که
زن از مردانگی ها دل ربوده
لطیف و پر شکوه و ساده شعری
به نام مادرش زهرا سروده

دلش تفسیر پاکی های مریم
کلامش آیه ی نورٌ علی نور
زن از معراج برمیگشت انگار
که می‌تابد از اینجا تا خدا نور

دلی که لحظه هایش زینبی شد
تمام بودنش رنگ حسین است
چراغ راه بود و شد ستاره
 زنی که رهرو پیر خمین است

به روی خاک خون پاکشان ریخت
 مسیر عاشقی ها را نشان داد
مرام نانجیبان زن کُشی شد
خبر قابیلیان را هم تکان داد

میان حله حق آغوش واکرد
دعای مستجاب عشق این شد
شهادت راه خوبان است آری
شهیده شهرتی شورآفرین شد