جا ماندم

خواب دیدم که از قافله ها  جا ماندم                          کاروان با همگان رفت، ولی جا ماندم

خاطرم بود به تسبیحِ قدومِ همگان پیوندم                       کربلا رفت و من از ثانیه ها جا ماندم

محنت این است که خود نشناختم                               از هزاران قدمِ سعی و صفا جا ماندم         

پای من هول شد از درد به خود می پیچید!                    عاقبت با همه ی خوف و رجا، جا ماندم

قلب از شورِ عطش هروله می کرد، ولی                      من به شکاکی مضطر اذا، جا ماندم

گوشه ی چشم من از سوزِ عطش خیس شده                   ای سبک بال؛ مپرسید چرا جا ماندم!

دست بر قلب جفا دیده ی من مگذارید                           و نگویید ز مردانِ خدا جا ماندم

یک غزل رفت و دو صد قطره ی باران گشتم                 دوست عازم شد و من در صفِ رویا ماندم

کودکی در وسط دشتِ عزا می گرید                          زیرِ بارانِ شبِ قدر، تماشا ماندم

هر که فهمید که ایام همه عاشوراست                        گفت بسم الله  و رفت، منِ شیدا ماندم

خواستم سوره ی تکویر بخوانم در راه                      تا بگویم همگان را به چه معنا ماندم

موکبِ عشق میانِ ره و صد سینه ی داغ                   زینبان پای پیاده، وَ من اینجا ماندم

آه مِن حُب وَ اَهواکَ حسین                                  فصل احساس گذر کرد وَ من، جا ماندم