اربعین درین خرابه ی آباد، اشک می ریزم برای حضرت سجاد اشک می ریزم اگر به‌ لرزه درافتاد، کاخ‌ ابن زیاد زبان‌ گشود علی وار، حضرت سجاد امیر قافله‌ بعد از حسین، سجاد است همان اسیر، که از هرچه بند، آزاد است همان که بانگ علی از صداش بر می خواست حماسه ای ازلی از صداش بر می خواست چهل شبی که گذشت، باز در خروش آمد دوباره خون حسین، اربعین به جوش آمد *** چهل شب است که خون موج می زند در دل جنون عشق، سر از اوج می زند در دل چهل شب است که خورشید هم نمی تابد نشسته بر سرش آوار غم، نمی تابد چهل شب است که‌ پروانه ها گرفتارند اسیر شعله ی آتش ولی سبکبارند چهل شب است زمین تیره، آسمان تار است حسین‌، خون خدا، میهمان دلدار است چهل شب است که اهل خیام، بیدارند چهل شب است که باران‌ِ اشک می بارند چهل شب است که در عرش و فرش ولوله است چهل شب است که زینب امیر قافله است چهل شب است که در تاب هستم‌ و در تب دخیل بسته ام امشب به حضرت زینب *** گل هميشه بهار حسين، يا زينب عزيز فاطمه يار حسين يا زينب سلام! مرد عمل، شير عرصه ی ايثار سلام! دختر زهرا و حيدر كرّار سلام! ماه فروزنده در سياهي شب سلام! عمه یسادات، حضرت زينب بهار شمه ای از عطر دامنت بانو ستاره ذرّه ای از زخمه ی تنت بانو پر ملائكه سجّاده ی سحرگاهت شرار آتش خورشيد، شعله ی آهت حسين را به صدایی شكسته مي خواندی نماز نافله ات را نشسته مي خواندی حسين گفتم و آتش به سينه ام افتاد هزار شعله ی سركش به سينه ام افتاد حسين و زينب مثل دو بال پروازند هميشه با هم و با هم هميشه هم رازند حسين و زينب مثل ستاره و ماهند هميشه با هم و با هم هميشه همراهند *** پس از حسين، بگو هر چه هست زينب بود! علم به شانه و پرچم به دست، زينب بود همان كه تا اَبدُالدّهر گرد شمع حسين هميشه مظهر پروانه است، زينب بود همان كه بوسه به رگ های خون چكانش زد از آن شراب، سبكبار و مست، زينب بود همان كه گفت نديدم به غير زيبایی و بر اریکه ی قدرت نشست، زينب بود همان كه رشته ی تبليغ خصم كافر را به بانگ خطبه ی غرّا گسست، زينب بود *** همان که در همه جا بانگ زد به حکم امام و مُرد و زنده شد از ماتم‌ خرابه ی شام چهل شبی که گذشت، باز در خروش آمد دوباره خون حسین، اربعین به جوش آمد