ای آنکه دل به عشق توشد مبتلا، حسین! از توس جاده ای ست سوی کربلا، حسین! عشق حسین بود و غمش جنس اصل بود شش گوشه اش به پنجره فولاد وصل بود ای آفتاب سوخته بر چوب نی، حسین خونت حلالِ سلطنت روم و ری، حسین هر جا که نام توست به دل شور و شین هست در مشهدالرضا به لبم "یاحسین" هست نقاره ها که رو به حرم ناز می کنند از شوق کربلای تو آواز می کنند آقا تمام خاک خراسان به نام توست مشهد نشانه ای ست... که ایران به نام توست! ای میهمانِ تشنه لبِ سر جدا، حسین! ای کشتی نجات و چراع هدی، حسین! راهی شدند، ساده و آسان به سوی تو خُدّام پادشاه خراسان به سوی تو از راه دور سوی تو پرواز می‌کنند از شوق کربلای تو پر، باز می کنند هر دل که عاشق است برای تو می تپد در آرزوی صحن و سرای تو می تپد باز اربعین رسیده و غوغاست در زمین اوج شکوه شیعه هویداست در زمین هرجا که بنگری عَلَمی روی شانه است فصل ظهور آمده، اینها نشانه است بنگر به کوی عشق روان، فوج فوج را فواره های رفته فراتر ز اوج را سینه سِتبر کرده و اِستاده در بلا پای پیاده یادِ اسیرانِ کربلا دلخون ز داغ غربت هفتاد لاله اند پای آبله، به عشقِ یتیم سه ساله اند از راه های دور و دراز آمدند باز با کوله بار درد و نیاز آمدند باز باز آمدند، تا که ببندند عهد را با ذکر یاحسین، بنوشند شهد را *** در سینه ای که هست اباالفضل، آه نیست مارا بغیر پنجره فولاد، راه نیست باب الحوائج است، رضا و عموی او مارا گِرِه زده ست، حوائج به موی او ای آنکه دل بعشق تو شد مبتلا، حسین! از توس جاده ای ست سوی کربلا، حسین! ای در رگ تو خون خدا، ایهاالغریب! عشق تمامی شهدا، ایهاالغریب! دیوانه ی توایم و همه مبتلای تو از مشهد عازمیم سوی کربلای تو ما از رضا جواز زیارت گرفته ایم حاجت ازین "بلند عمارت" گرفته ایم عمری کبوترانه به مشهد شتافتیم سوی غریب آل محمد شتافتیم ما حامل هزار سلامیم، یاحسین همسایه های هشتم امامیم، یاحسین شور حسین هست و چه ها می کند، ببین! نام‌ حسین درد دوا می‌کند، ببین! یا ایها الغریب، نظر بر غریب کن مارا به فیض کرب و بلایت نصیب کن باز اربعین رسیده و غوغاست در زمین اوج شکوه شیعه هویداست در زمین ای ضامن تداوم اسلام، یاحسین! طوفان‌ پر تلاطم اسلام، یاحسین! ما خادمان بارگه هشتمین امام از مشهدالرضا به تو گفتیم: "السلام" ما حل شدیم در تو و در خویشتن گُمیم سیاره های گنبد خورشید هشتمیم ما مفتخر به خدمت دربار مشهدیم همچون کبوتران حرم گِرد گنبدیم آهوی نفس مان به ضمانت نیاز داشت دل غرق درد بود و درین حال، ناز داشت او کیست؟ شاه مشهد و سلطان توس هم شمس الشموس هست و انیس النفوس هم او کیست؟ عطر رایحه ی مرتضاست او سلطان بارگاه "سریر ارتضا"ست او ما مفتخر شدیم به خدمت گذاری اش در ما حلول کرد هوای بهاری اش آقای ما غریب غریبان عالم است باب الحوائج است ولی در دلش غم است زخمی ست از ولایتِِعهدی به سینه اش دلتنگ می شود به هوای مدینه اش آقا عنایتی که سریع الرضا تویی امضا کننده ی سفرِ کربلا تویی یا ثامن الحجج! نظری کن به خادمت گاهی نگاهی مختصری کن به خادمت بر درد ها دوا تویی ای ثامن الحجج بر زخم ها شفا تویی ای ثامن الحجج آقا تو بال خسته ی مارا گشوده ای آقا تو دست بسته ی مارا گشوده ای یک عمر خادم حرمت بوده ایم ما در آستانه ی کرمت بوده ایم ما از لطف توست، حال خوش کفشدارها لبخند آسمانی "اَنوار یار"ها هر صبح در مراسم "دارالسعاده" ایم اینک که رو به کرب و بلایت نهاده ایم در بر بگیر، زائر دربار عشق را واکن بدست خود گِره کار عشق را ای آنکه دل بعشق تو شد مبتلا، حسین! از توس جاده ای ست سوی کربلا، حسین! آقا! بجان مادر پهلو شکسته ات آقا! به حرمت پدر دست بسته ات در بر بگیر باز به لطف و عنایتت در بر بگیر با کَرَمِ بی نهایتت خدام بارگاه "انیس النفوس" را جاروکشان مرقد "شمس الشموس" را