«یک کاروان اندوه»

درکربلا،دیدم تورا،آسیمه سر بودی

همراه باخورشید،در خود شعله ور بودی

آورده بودی با خودت فرزندهایت را

انگار از آینده ی خود با خبر بودی

آن روز را هرگز نخواهم برد از خاطر

آن روز را که بی قرار دو پسر،بودی

یک کوه در هم می شکست از آن همه اندوه

هی داغ پشت داغ،آری،خون جکر بودی

شرمنده ام بانو،تورا نشناختم اول

درچشم من از هر زمانی پیر تر بودی

یک کاروان اندوه را باخویش می بردی

از هرکسی در آن میان مظلوم تر بودی

حال تورا هرگز نفهمیدند آن مردم،

وقتی میان کوفه در حال گذر بودی

تاکودکان،در آن هیاهو،در امان باشند

شلاق هارا، با تمام خود سپر بودی

یک نیزه،خورشید ازنگاهت دورتر می رفت

از کربلا تا شام با او همسفر بودی

تغییر دادی سرنوشت شهر را آن روز                                       

هرچند از آن روشنگری ها در خطر بودی                                 

از هم فرو پاشید، کاخی،با سخن هایت

وقت سخن گفتن،چو شمشیر پدر بودی...                                                                                                                                                                                                         

حالا سلیم اردبیلی نوحه می خواند،

دراوج زینب زینب_ او جلوه گر هستی!