« غروب عاشورا »

روزگار غريبي ست!

دور از چشم تان!

جنگ را وارونه توجيه مي كنند...

ما فرزندان خوبي نبوده ايم...!

سال هاست

به دنبال عطر پيراهنت،

تمام كوچه ها را

دويده ايم.

ما را ببخش!

گاهي مغلوب ديكتاتور ذهن مان،

طوري رفتار مي كنيم

انگار همه چيز رو به راه است.

يادمان مي رود

برگريزان محرّم را.

عطر غريب شربت نذري.

يادمان مي رود

دسته هاي سينه زني

زير باران

تو را

آه مي كشند...

ما ماهيان كوچكي هستيم

دچار تنگ شيشه اي.

نمي فهميم

دريا را ...

حنجره هاي سرخ را...

مي دانم فرزندان خوبي نيستيم...

امّا

بارها با «فرشچيان»

غروب عاشورا را

گريه كرده ايم...

تسبيح تربت

عطر سيب ضريح ات را

بيشتر از هر چيزي

دوست  مي داريم.