ستاره ها...

سر روی زانوی عمه گذاشت.

خوابش نمی برد.

می ترسید...از تاریکی...از خرابه ها...

به آسمان نگاه کرد...آسمان خاموش بود...انگار ستاره هایش را گم کرده بود.

ستاره ها همه اینجا بودند...در زمین...سوار بر دوش نیزه ها!

ستاره ها را شمرد:

علی اکبر...

قاسم...

عمو عباس...

...

به بابا که رسید،صبح شده بود.

بابا...ستاره نبود...خورشید بود!