صحرا به صحرا می رود این کاروان تا مُلک جان سرها بروی نیزه و جان ها گرفتار خزان نیّت زیارت بود و از هر سو روانه شد دلی شهر مدینه جابر و  زینب هم از آن سو روان مقصد دیار عاشقی بعد از فراق و دوری اش اینجا چه خواهد شد خدا ، دیدار گل با باغبان آن ساربان دستی برید، انگشتری صاحب شود سیلی فراوان خورده اند این کودکان از دشمنان هر منزلی سرها شده مهمان تَشت و دَیر ها در دیر نور افشان کند این سر چو ماه آسمان این اربعین ها می کُشد آخر یتیمان حسین یارب نمی پاشد چرا زین غم زمین و آسمان بعد از هزاران سال باز عشّاق در راه حسین از کربلا را تا نجف ره می سپارند و روان هرچند کتمان می کند دشمن شکوه عشق را امّا خدا خواهد اگر ، دنیا شود آگه ازآن