نذر:حضرت عباس(ع)

 یک کهکشان امید در چشمان من می کاشت

 دستان سرسبزی که با آئینه نسبت داشت

 من بودم و تکرار دلگیری که بامن بود

 او آمد این تکرار را از دوش من برداشت

 من بودم و تردید و مشکی خالی از غیرت

 دستی که حتی سایه ها را تیغ می پنداشت

 امّانمی آید ز نسل روشنی دیگر

 مردی که حجم "آب"را حتّی به هیچ انگاشت

 امروز محتاج همان دستان سرسبزم

 دستان سرسبزی که با آئینه نسبت داشت...