اول صداي رعد آمد بعد طوفان شد

از دورترها چهره ي حيدر نمايان شد

اما ردايش خاكي و قدش كماني بود

از ديدنش قلب سياهي سخت لرزان شد

تا حرف مي زد پايه هاي شب فرو مي ريخت

هفت آسمان از ديدن آن صحنه حيران شد

تا حرف مي زد كاخ سنگي زير و رو مي شد

از لحن گيرايش ستون كفر ويران شد

از تشت ها از چوب ها از خيزران مي گفت

از آن كه سهواً ناقض حرمت به قرآن شد

از گرگ هاي در لباس ميش رم كرده...

از هر كه در اين راه بد كرد و پشيمان شد

از فتنه ي قلاب ها با ماهيان مي گفت

از ساحل خشكي كه قربانگاه آنان شد

در كوچه هاي بي رمق لحن صداي او

هر بغض را واكرده و هر مُرده را جان شد

با سنگ معيار عدالت ذوالفقارانه

هر خطبه اش معيار بين كفر و ايمان شد

او كشتي بي ناخدا را بعد طوفان ها

با خطبه ها، با حرف ها، با اشك سكّان شد

افشاي راز هفت دريا از زبان او

سرفصل بهت دائم صحرانشينان شد