برای یک نوجوان عاشق تخیل که بعد از خریدن کتاب‌های مدرسه، اول‌ازهمه شعرهای کتاب ادبیاتش را بلندبلند می‌خواند و حسابی که کیفور شد می‌نشیند به جلد کردن کتاب‌ها، تصور کردن اتفاقات غیر شاعرانه‌ای مثل پیوند دو تا عنصر هیدروژن و اکسیژن جوری که منجر به تولید آب شود! قطعاً کار مسخره‌ای است. آب در ذهن او هیچ‌وقت در زنگ علوم تولید نمی‌شود! آب در ذهن او از قریه‌ای در کاشان می‌آید که می‌رود پای سپیداری تا فروشوید اندوه دلی. آب در ذهن او همیشه در مشک سقایی است که عصر عاشورا با دسته چهل اختران وارد حرم می‌شود و شال سبزی بر صورت دارد. آب یعنی همین ظرف‌های انفرادی طریق الحسین که به همه یکی می‌دهند مال خود خودشان. آب برای کسی که عاشق تخیل است فراتی است که لابد از پشت نخل‌ها پا به‌پای او دارد می‌آید کربلا و هیچ‌وقت نمی‌رسد.