به روز واقعه با آفتاب مي‏گرييد
فرات، از عطش و التهاب مي‏گرييد
همين‎که خون خدا بر زمین معجزه ريخت
جهان بدون سوال و جواب مي‏گرييد
از آتشي که سپس بين خيمه ها افتاد
فقط نه دشت که صحرا، سراب مي‏گرييد
جهان؛ سکوت، جهان؛ بغض و آه و شیون بود...
به سوک ماهِ جهان ماهتاب مي‏گرييد،
مگر ز خون خدا کربلا وضو می‌ساخت
که کعبه مويه کنان آب، آب! مي‏گرييد
زمین گرفته تر از آفتاب عالم بود
و آسمانِ پر از غم، شهاب مي‏گرييد
حسين!، وارث آدم، حسین راز جهان...
جهان چه غم‌زده با بوتراب مي‏گرييد
زمانه تا به ابد داشت خون دل می خورد
فقط نه خیر که شر با نقاب می گریید
برای دین محمد(ص) دلیل بهتر از این؟
که عشق تا خود یوم الحساب می گریید.