ای حسین

 

نکته های ناب  تقوا  در  تو  جـــاری  یا  حسین   

                                          از علی آورده ای این تحفه آری یا حسین

دسته  دسته  باغ  معنا  از  قدم هایت  شکفت

                                          جز  تو  تفسیر  ولایت را  چنین زیبا نگفت

چون علی در سجده گاه عشق جان کردی سپر

                                          چون علی خونت سرازیر است از بالای سر

در سخاوت چون علی سبقت گرفتی ای حسین 

                                          تا بماند حق سوی دادار رفتی ای حسین

چون  علی ،  آیینه ها  قدر  تو   را   نشنــــاختند    

                                          نابکاران  اسب کین بر جسم پاکت تاختند

مرگ را  چون نوش  دارویی ، شرافت  خوانده ای

                                          در طریقِ عشق حق در کربلایت مانده ای

چون علی  غرقِ  مصیبت،  می کنی  حمدِ  خدا

                                          ای غریب شهر  دنیا ، شد  خدایت  آشنا

پرچم  دین  را  به  میــدان  جهـــــــان   افراختی  

                                          عشق را آسوده از چون و چراها ساختی

عقل ساکت  مانده  در  حیرت  شـد  از  ایثار  تو   

                                          عشق آمـد  پا  به پایت  ماند در  دیدار  تو

از  علـی  گنج  عدالت  را  حسین   بُرد   ارمغان

                                          شد شهادت، حیدر و شاه شهیدان را امان

از  علـی آموخت جان  در  سجده  گه  دارد  نثار

                                          شهد شیرین شهادت  از  علی اش یادگار

نور مـی پاشیـــــد بر ذرّات عالـــــم پیکــــرش 

                                       روی نی آیاتِ حق می خواند نورانی سرش

گفت حیـدر دست عبّاسم فدایـت می شـــود    

                                       ناله ی زینب در  این غربت نوایت  می شود

چون علـی تنها به مسـلخ آمـــدی خون خـــدا   

                                       کربلا   دشـتِ  منا  شــد  شطّ  گلگون  خدا

هفت شهر عشق  می خواهی بیا در کربلاست 

                                       شهــر مردان خدا  بنگر  پر  از  مهر خداست

هم حسین در شهر عشق ایزدش جان داده است  

                                       هم ابوالفضلش کنار دشت خون افتاده است

نازنینـــانی همه از جنـــس اخلاص و شعـــــور

                                       یک به یک جان را  فدا کردند در  محراب  نور

ای رسول الله عبّــاس و حسینــــــت را  نگــــر    

                                       جان  و  تن کردنـد  در  ابقای  آیینـــت  سپر

رسم جانبــازی ز عبّـاس علــی ات  زنده شـــد    

                                       شوق  شیرین شهادت در  جهان ارزنده شد

 

مــــوج خـــون در اشکـــزار کربــــلا  فریــــاد کرد 

                                       شهر  عشق تازه  در  دل های ما ایجاد کرد

عشق با  نام حسیــن ابن علــی معنا  گرفــــت

                                       آب عرفان از  لبش هم دشت و هم دریا گرفت

عقل انگشـــت تحیّــــر در  مقامـــش  می گــزد   

                                       دل به  یادش آسمان اشک و ماتم می شود

بانگ نــاب یا حسیــن، آکنـده در  شهــــر  عـــزا     

                                       نام   زیبایـــش  کند  سرزنــــده  دنیـــای فنا

نــام او دل را  به  ســوی نوبـهـــاران می بـــــرد  

                                      عقل با شوق وصالــش جامه  از  تن می درد

کشتگان عشق مولا وه چه  معنایی  شدنـد 

                                    جلــوه های  باغِ  زیبـــــای  تماشایی  شدنــد

شام آخــر در سیاهـی نورِ دل  افروختنــــد    

                                    یک به یک در عشق شمع بزم  مولا  سوختند

دست غیـرت برد یاران را به شهـر  زندگـی        

                                    این چنیـــن تفسیر  شد معنای  خوبِ  بندگی

مست معنای تو عقل شیعیان شد یا حسین  

                                    باز  عاشــورای  خونبـارت  عیان شد یا حسین

باز با عباس و اصغر سوی میـدان می روی 

                                   باز  دل ها  را به دنیـــای  شهـادت  می بـــری

 

سر به تعظیم تواند اندیشه زاران یا حسین

                                  نوحه خوان گرید به یادت چشمه ساران یا حسین

باز چشم شیعیانت اشکـــزاران  می شـود  

                                   کوچه های  شهر  دل ها  مشکباران می شود

با اباالفضلت بیا خورشید دین بر شهر جـان 

                                   باز   مهمــان   کن   مــرا  با  یاد  ماه  مهـــربان

می رسد بر گوش دل ها  ناله های اصغرت  

                                   گفت  اَحلی  مِن  عَسَل ،  شبهِ  پیمبر  اکبرت

هم شهادت را مزیّـن کرده نامت یا  حسین

                                   هم  عبادت   را   مصفّا  کرده  یادت  یا  حسین

دست بیعت چون ندادی با  یزیـــد ابن جفـا 

                                   سر  به  مسلخ می دهی با  شوق دیــدار خدا

لالـه ها را از تو رنگ مهربانـــی  می رســد  

                                   کوه  و  صحراها  به یادت بار  حســـرت می برد

هم صفا و مروه بر  سعی تو حسرت می برد       

                                   هم   منــای   مکّه   دل  قربان  اصغر  می کند

شاهِ  گلزار   امامــت،  ای  حسین ابن علــی

                                      شهد  دنیای شهادت از تو  شد ناب ای ولی

قلبت از علم  پیمبــــــر  گشته  دنیایِ  صفــا 

                                      عدل  را   چون تو  مفسّر  نیست ای ماه وفا

 

مَـــه به دیــــدارِ  تو  ای  ماه  ولایت  بنگریست

                                      دید ماه پیکرت در دشت خون عریان،گریست

گل به حسرت  برده  از  باغِ  جنان رنــگ  تو  را    

                                      دل  بجوید  در   چمن  از   لاله   آهنگ  تو  را

ای شه  دین  در  غمت  بر  آسمان  شد  آهِ  آب

                                      خاکِ  غم  پاشید  بر   سر  آسمان  و  آفتاب

ای   تو  تفسیـــر  امانت  ای  تو  خورشیــد  وِلا   

                                      صف به صف خوبان پی دیدار   رویت  هر کجا

همسفر   با  تو  در  این دشت غم عبّاس   علی

                                      با  تو  در  نیزار  خون  کشته  گل  یاس علی

ای «جهاندیده» تو را حبّ حسین آب حیات

                                 یاد  او  یارت به دنیای معاد  و  در ممات