« ای حسین »

 

ای حسین، تفسیر عدلِ مرتضی   

                                       ای  تو  دیگـر  جلـوه ای  از  لافتی

در کلامت نکته ها ی نابِ عشق      

                                       از  مدینــه ، کربـلا  تا  در  دمشـق

نور  تقوا  در   وجودت  شعله  ور    

                                        نظم  و  ایمان در حضورت جلوه گر

عدلِ  مولا  بی تو  سرگردان  بود       

                                       بی تو  دنیا  زشت و نامیزان  شود

رحمت  مولا  علی  در   روی   تو        

                                        دستگیـری  از  فقیــران  خویِ  تو

چون علی در عشق حق جان باختی

                                       کربلا  را   شهـــر  ایمـان  ساختی

جبهه ی کفر ارچه خونت  را  بریخت 

                                       جان  اهریمـــن  ز  باغِ دین گریخت

از   زبانـت    آیـه هایِ  نابِ   نـور      

                                       می تـــراود    از    تهِ    تارِ    تنــور

قتلگاهت موجی از  گــردابِ خون  

                                       چون علی در ذکر حق غرقابِ خون

عقل  در  وادیّ   پاکـــان  پا  نهاد         

                                       چشــم  در  دیــدار  مولا  واگشــاد

دید جنّت سفره  در  پای  حسین 

                                        آسمـان شد پستِ بالایِ حسیـن

عقل و عشق آسوده در میقات او   

                                         رویِ  نی دل می شنیـــد آیاتِ او

تسلیت بادت حسیـنت ای رسول    

                                       کشته شد نور دو عینت ای رسول

وقت دفن سیّـد است ای مرتضی

                                        لحظـه ای  بر   خاک  فرزندت  بیا

وقت  دفــــن  آفــتـاب  دین  شده    

                                        کوفیــان  را  این  چنین آیین شده

کوفیـــان  کُشتــنــــد  ثار الله   را    

                                        سخت بشکستند دستِ مـــاه  را

کی بمیــــرد زنده ی قالــــوا  بَلی  

                                         زنده تا  محشــر  حسینِ مُرتضی

ای «جهاندیده» بیا  گلزار  عشق

                                         دیده را پر کن تو  از  دیدار عشق