می آیند...

به سوی تو همگان عاشقانه می آیند

چو رود سوی تو دریا، روانه می آیند

چه راست گفت پیمبر حدیثِ «لَنْ تُبْرَدْ»!

کشیده آتش عشقت زبانه، می آیند

در این مسیر، اسیر تو اَند حُرهایت

همه به سوی تو اِی بی کرانه می آیند

ندای غربتت اینجا رسد به گوش جهان

برای تو همه چون یک رسانه می آیند

به راهِ کویِ وصالِ تو بذرِ آبله ها

زنَد اگرچه به پاها جوانه، می آیند

به یاد خیمه ی تو در میان آتش و خون

به یاد اشک و غم و تازیانه می آیند

به یاد خار بیابان و پای طفلانت

به یاد خواهر تو بی بهانه می آیند

به یاد جابر و یک اربعین زیارت او

کِشند عشق تو را روی شانه می آیند

جوان و پیر، زن و مرد، سالم و بیمار

گهی به روز و گهی هم شبانه می آیند

پیاده گان همه سرباز پادگان تو اَند

به قصد یاریت ای جاودانه می آیند