"به حضرت علی‌اکبر(ع)"

تو را

نه پیراهن سرخت شناخت

نه باران تیر، با حرف‌های کشیده‌اش

نه حتی آن زخم

که نفس‌هایش را از گلویت کشید

آیه‌ای مقطعه بودی تو

که در جواب عطش نازل شدی

و اذان ظهر عاشورا

از دهان زخم‌هایت شنیدنی‌تر بود

آیه‌ای مقطعه بودی

که نیزه‌ها، بلند بلند

و شمشیرها، بریده بریده

قرائتت کردند

داغ رفتنت را

اسب خونینت فهمید

که زخم‌هایت را برداشت

و به قلب دشمن زد

عبای پدرت فهمید

وقتی که جمعیتی از تو را

در آغوش گرفت و برگشت

برگشتی

اما در آغوش پیامبر بودی

برگشتی

بی آن‌که دست بر دهان زخم‌هایت گذاشته باشی

و خون،

 در تمام حرف‌هایت  دویده بود!