چگونه سرخ نخوانمت

وقتی کودکانت

انگشتانشان را می تراشند

تا نامت را سرخ‌تر بنویسند

و کارخانه‌های مهمات

تیراژ گلوله‌هایشان را

با جمعیت تو هماهنگ می‌کنند

چگونه سرخ نخوانمت

وقتی  کودکانت

زخم‌هایی بزرگ‌تر از سنشان دارند

گاهی فکر می‌کنم

 این همه زخم  برداشته ای

کجا ببری؟

فکر می‌کنم به دخترانی از تو

که در حلقه‌ی سربازان دشمن

قید رگ‌هایشان را زدند

حالا

به سیم‌های خاردار

به مرز بین پوست و استخوان که دست می‌کشم

شیاری از خون

بر انگشتانم باقی می‌ماند

درست مثل روزی که صدایی غریب

در گوش خانه زنگ زد

و خون

زودتر از اشک

بر گونه‌هایت دوید

حالا، دستمالی از اشک‌های عاشورا

بر پیشانی‌ات می گذارم

تا زخم‌هایت بند بیایند

و کبوترهای از جنگ برگشته

دوباره در آسمانت

آفتابی شوند.