« هم وطن »

این بار که تابوتت برگردد

لهجه ی گریه ها عربی خواهد بود

و تلاوت قرآن دلنشین تر

این بار که تابوتت برگردد

کلمات سربندت را کسانی خوانده اند

که سربندت را به نام آنان بسته ای

و پیشانی بندت را

نام های شان تأیید کرده است

هیچ گلوله ای با پیشانی ات کنار نمی آید

رمز گشایی سربندت

تنها از لب های خدا برمی آید

وطن

سال هاست طعم شهادت را از یاد برده

به تشییع تو می آید

از مرزهای عربی

از خطوط  برادری می گذرد

به پای اذان های بین راهی

نماز می خواند

با هر گلوله ای تکبیر می گوید

مبادا ذره ای از بدنت را

خاک های غریبه با لهجه های بعید

به غنیمت بگیرند

روزی خرمشهر

روزی دمشق

روزی سامرا

روزی مکه

حرم وطن توست

و خون شناسنامه ای

که هویتت را تأیید می کند

آن ها نمی دانند

وگرنه این همه خشاب های شان را

از فشنگ های بی دلیل پر نمی کردند

***

وطن هنوز زن جوانی است

که فرزندانش را

با سربندهای شهادت

از بستر بلند می کند

و به بهانه ی زندگی

به جهاد می فرستد

و با هر شلیکی

تبریک می گوید