گُل کرده در ردیف غزل های ما حسین (ع)

شوری غریب داده به این بیت ها حسین (ع)

زیباترین تغزّل عالم به نام اوست

هرجا که شعر می شود آغاز با حسین (ع)

این واژه ها همیشه برایم مقدّسند :

زنجیر، طبل، سینه زنی، کربلا، حسین (ع)

این کوچه ها مسیر عبور مُحرّمند

حس کرده اید رد شده از هر کجا حسین (ع)؟

حس کرده اید در وسط روضه هایمان

ما را چه قدر می زند آیا صدا حسین (ع)؟

حس کرده اید تشنه که باشیم، زودتر -

سیراب می شویم بگوییم : «یا حسین (ع)»؟

آری! حسین مرهم هر درد بی دواست

دارد برای هر غم و دردی، دوا، حسین (ع)

یا از سکوتِ خاک بپاخیز محتشم!

یا شورشی دوباره برانگیز با حسین (ع)

در این غزل، ردیف که از ابتدا حسین (ع)...

در این غزل، ردیف که تا انتها حسین (ع)...

دیگر سکوت می کنم و قطره قطره اشک

شاید مگر ادامه ی این شعر را حسین (ع)...