زیاد شنیده میشد!

امسال اربعین خطرناک است...

داعش تهدید کرده...

احتمال بمب گذاری و موشک و خمپاره زیاد است...

نروید! امسال امنیت پایین است!

عشق حسین، از جنس دیگریست؛

جنسی که توپ و گلوله نمیشناسد؛

جنسی که برایش تهدید و ترس از مستکبر معنا ندارد!

اصلا گویا جنس این عشق، خودش مولد ترس است؛ ترسی که دشمن را پس از آنهمه شلوغ کاری و تهدیدهایش، بر جای نشاند.

این جمعیت عاشق، پروانه وار به گرد حرم میسوختند اما نه خبری از داعش بود، نه آل سعود، نه ...

.رنگ طلایی گنبد، در بین سیاهی عزای این عاشقان، تلالو زیبایی داشت

آل سعود هم که همچنان درگیر توجیه و جمع آوری ناتوانی هایش در اداره جمعیت دو میلیونی حج است!! کاش فرصتی داشتند تا اداره جمعیت بیست و چند میلیونی زائران اربعین را با همکاری ایران و عراق میدیدند!!!

مسیر پیاده روی هم که شلوغ تر از سال پیش...

حتی نیمه شب ها هم این موج جمعیت عقب نمینشست و زمین، خالی از قدوم آبله بسته عشق به ارباب نمیشد.

اینجا صدای قدم ها، طنین لبیک یا حسین را به گوش ها می چشاند؛

اینجا دلها یکصدای با عمه سادات بود؛

عمه ای که با پای پیاده، به دست نااهل مردمان مدعی ولایتمداری، کوچه گرد شد؛

عمه ای که طفلانش را میدید که به خاک و خار میغلتند!

البته هنوز زمان زیادی نگذشته ...

اینجا هنوز هوا، هوای سیلی و گوش و گوشواره است...

هوای سرهای بی معجر...

هوای شلاق و خار مغیلان...

هوای علیکنّ بالفرار...

...

اینجا هوا، بوی سوگ زینب می دهد!

امسال، مسیر پیاده روی اربعین حسینی، مملو از عکس شهیدانی بود که به ستون ها زده بودند؛

اما زیباتر، عکس شهیدانی بود که روی کوله و دستان مادران و خواهران شهید حمل میشد!

مادری که با عکس پسرش، 80 کیلومتر قدم زد تا ایستادگی اش را به رخ قدرت های کفر بکشد.

مادران و خواهران شهیدی که بعد از شهادت دردانه شان، زینب وار به میدان آمدند و به مانند سخنرانی کوبنده عقیله بنی هاشم، مشت بر دهان مستکبرین کوفتند.

حبّ الحسین، یجمعنا...