به یاد ساقی عشقی که توتیا شد و رفت

نوای این غزل دل چو نینوا شد و رفت

غریب قصه ی ما زود آشنا شد و رفت

شهید بحر وفا شد که بی وفا شد ورفت

و آب دست عطش را به گردنش انداخت

و قصه ، قصه ی صحرای کربلا شد و رفت

کسی نگفت چو یاسی که عشق آبش بود

چگونه در پی شیدا شدن رها شد و رفت

ز بس شنید صدای عطش عطش ، فریاد

که برد مشک و نه سیراب ، تشنه پا شد و رفت

ونیزه ای که به بازوی مشک در آغوش

نشست و مرغ وفا اینچنین رها شد و رفت

و یاس مست شهادت، ستاره ی مجنون

شهاب تشنه چنین رنگ کربلا شد و رفت

اسیر دست خیانت شکست و پر پر شد

چنان ترانه ی عشقی که بی صدا شد و رفت

غزل غزل به هم آوازیش نثار کنم

چرا که مست غزل خوانی خدا شد و رفت